Önce eski dergilerden birini göstererek kendisinden fikrini sorduk. Dergiyi çıkaranlardan biri oydu. Abdi İpekçi, “görünüş itibariyle güzel bulduğunu, fakat yazıları okumadan bir şey söyleyemeyeceğini” belirtti. Eski ve yeni dergilerin karşılaştırılması şekliyle başlayan konuşma, eski ve yeni Galatasaray’ın karşılaştırması şekline dönüştü. Şimdiki “Galatasaray”da, okul içi ve okul dışı faaliyetlerin azlığından; izcilik, resim, tiyatro, edebiyat, satranç ve bilhassa spor gibi övündüğümüz ve ileride olduğumuz branşlarda maalesef bir varlık gösteremediğimizden bahisle; bu gerilemenin talebelerin olduğu kadar idarecilerin de alakasızlığından geldiğini anlattık. Kendisi bu duruma hakikaten üzüldü. Düzeltilmesinin büsbütün imkansız olmadığını; bu arada son sınıflara oldukça mühim vazifelerin düştüğünü belirtti. “Bizim zamanımızda da, eski mektepliler geldiğinde kendi zamanlarında durumun daha iyi olduğunu söylerlerdi. Fakat biz, son sınıf olarak bu gibi sözlerden ümitsizliğe kapılmaz, eskilerin yeni nesillere daima kusur bulduklarını düşünerek kendimizi teselli eder fakat yine de daha iyi olmaya çalışırdık.”

İçindekiler

Niyazi Öktem Röportajları

- Abdi İpekçi
- Kara Hasan
- Ahmet Ağa
- Doğan Turhan
- İnan Kıraç
- Yıldızhan Yayla
- Oğuz İmregün
- Yiğit Okur
- Orhan Aldıkaçtı
- Hayri Domaniç
...

Emre Öktem Röportajları

- Fethi Baltalimanlı
- Emin Erer
- Ziyad Ebuzziya
- Orhan Aldıkaçtı
- Cihat Burak
- İlhan Usmanbaş
- Necdet Mahfi Ayral
- Rauf Hasağası

Kitabın adını oluşturan yazıdan da anlaşılacağı gibi, söz konusu "encam", iktidar ortaklığı yüzünden sürekli kimlik ve kişilik kaybına uğrayan bir partinin encamıdır. Bu mutlaka böyle mi olmalıydı? Kendini, iktidardayken, içgüveysi misali, biraz zayıf, suspus ve sığıntı hissetmek mi gerekliydi, yoksa ağırlıklı ve başı dik bir tutumla bambaşka sonuçlara varılabilir miydi? Cumhuriyeti kurmuş devrimci bir hareketin, birleşme ve derlenip toparlanma çabalarını da kapsayacak bir biçimde, bugünlere kadar gelen son çizgisine eleştirici ve yapıcı bir bakış. (Arka Kapak)