...Gerçekte bu kitap başlıyor sayılmaz. Bitiyor da sayılmaz. Başlıyor gibi görünüyorsa da bir yerde (1984), başladığı yer orası değil. Hiçbir yer. Bittiği yer de bir bitiş değil. Hiç olmazsa, bilebildiğimce, henüz değil. İkisinin arasındakilerse günlerin birbirini izleyişine uymuyor. Başlarmış gibi göründüğü yılın ardından gelen bölümler, yıllar önceden de olabilir, sonradan da. Adı üstünde: "Günsüz Günce". Öyleyse, okura bir öneri: baştan sona okunması gerekmez bu kitabın. Sondan başa okunması da gerekmez. Oradan buradan okunması iyi olur. Ama her okur özgürdür bildiği, dilediği, alıştığı gibi okumaya. Okumamaya da. Okunmayacaksa, dilerim ki rafta dururken sırtı dışarıya doğru olsun kitabın. En azından adım görünür böylece...

Eşref, Nafiz, Turgut Çulpan Üskudar'a vedia!

Ahval, etvar yönünden de herbiri bir bedia.

Üsküdar'da bu üç sırlı melamı-meşreb zevat,

Ehl-i Beyt-i Resulullah aşkında etti sebat.

Kimsecikler fark etmedi, kime oldular bende;

Erimişce yaşadılar cemiyettin içinde.

Kıldı Hikmet bu zevatı, bizatihı azızan;

Edebleri cihetiyle; pür temkin ve pür iz'an.

Hakk'ın lutfu olmuşlardı pek az bir muhibbana,

Bütün herkes aşık idi onlardaki rüchana.

Onlar için, bizatihi farksızdı zahir, batın.

Hatırası bile lütuf, bu mubarek zevatın.

Bu azizan Üsküdar'a vurulmuş bir mühürdü.

Vakt-i mev'ud dolduğunda, hepsi Hakk'a yürüdü.

Var mı hala Üsküdar'da onlar gibi Sırlı'lar?

Bunu bilmek, heyhat, muhal! 'Onlar', kendini sırlar.