"Hayır, hiç de iyi değildi. Humeyni'yle daha da kötü oldu. Yalnız şöyle bir şey var: Monarşide yalan yoktur. En fazla yalan söylenen rejim demokratik rejimdir. Demokraside iktidara talip olanlar kürsüden halka seslenirler: 'Siz patates yiyorsunuz. Biz devletin başına geçersek, hepiniz biftek yiyeceksiniz.' Devletin başına geçerler, biftek yemeye başlarlar. Halk gene patatese talim eder. Monarşide bu ikiyüzlülük yoktur. Monark, kral, hükümdar, her neyse der ki: 'Ben biftek yemeye devam edeceğim. Siz de patates yemeye devam edeceksiniz. İtirazı olan varsa içeri tıkarım.'" Tır Kamyonları, bir Yiğit Okur klasiği. Gülümseten, güldüren, düşündüren.

Eser, yazarın mikrofon karşısında 40 çabuk geçen yılını anlatan bir anı kitabıdır. Küçük’ün mikrofonla ilk tanışması Galatasaray Postanesinin üst katındaki stüdyoda oluyor... Tabii mekana, bugünkü anlayışımızda, stüdyo denilebilirse... Kırk yıllık mikrofonlu yaşamında kimler yok ki? Muhsin Ertuğrul, Zeki Müren, Hamiyet Yüceses ve daha niceleri... Selahattin Küçük, İstanbul Radyosu'ndan Türk halkının duyduğu ilk büyülü sestir. Yazar, yalnız spikerlik yapmadı. Tiyatroya olan aşkını Halkevleri sahnelerinde giderdi, kardeş sanat dalı sinemada da yer aldı; "Vurun Kahpeye" filminde önemli hizmetleri geçti. Gazetecilik de "büyülü sesin" uğraşlarındandı...