Yazının buyruğundaydım artık, o dışarı çıkmak istiyor, beni peşinden sürüklüyordu. Üzerimde biriken bakışları önemsemiyordum, yazmak giderek altıncı duyu olmuştu. Uyumsuzların, evsizlerin, kentin dışına ittiklerinin karnavalına katıyordu beni. … Mürekkep marifetiyle her solukta eşyayı değiştirecek gücü ele geçirebilirmişim gibi hissediyordum. Sadece sözde değil, gerçekte de… Her adım bir hece diyerek yürüdükçe kentin de silinerek geçmişine, yalnız olduğu saf günlerine ereceğini hayal ediyordum.

Galiba saat beşte buluşacaktık, değil mi? Sanki neden soruyorum. Bu kesin. Tam saat beşte, yani onyedide, durağın önünden geçtiniz. Bir an için yüzünüzü seçebildim. Fakat ben sizi yalnız bekliyordum. Yanınızda iki erkek vardı. Dikkat de edemedim. Şeytan görsün suratlarını... Kabahat benden gitti. Gelgelelim, enayiliğime içerlemekteyim. Bir de gülümsediniz geçerken. Boş yere ayakta beklediğime hayıflandım dersem, yalan olur. En entipüften işler için, uykumuzdan yitirdiğimiz zamanlara bile aldırış etmeyiz çoğunlukla.